Η ανθρώπινη φύση

Ένα από τα βιβλία που διαβάσαμε πρόσφατα είναι το παραπάνω του Ευτύχη Μπιτσάκη. Ο Μπιτσάκης γεννήθηκε το 1927 και ειδικεύεται τόσο στη φιλοσοφία (διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Parris VII) όσο και στη φυσική (πχ Εργάστηκε στο Πυρηνικό Κέντρο του Saclay στo Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής του College de France). Εντάχθηκε από τα μαθητικά του χρόνια στο αριστερό κίνημα. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση. Στη διάρκεια της δικτατορίας μετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα της Ευρώπης. Παρακάτω έχω μια περιγραφή του βιβλίου από το BiblioNet.

Μπορούν να υπάρξουν βιώσιµες σοσιαλιστικές κοινωνίες;

Αντιφάσκουν, µήπως, µε την εγωιστική ανθρώπινη φύση;
Στο βιβλίο αναλύεται η διαδικασία της εµφάνισης της ιδιοκτησίας ως άρνηση της αρχαϊκής κοινότητας, οι αντιθέσεις των ταξικών κοινωνιών και ειδικά του καπιταλισµού, o ρόλος της ανθρώπινης φύσης στο ιστορικό γίγνεσθαι. Διερευνάται ο χαρακτήρας της ανθρώπινης φύσης, µε βάση κυρίως τα δεδοµένα της νευρολογίας και της ψυχολογίας.Το συµπέρασµα είναι ότι ο άνθρωπος είναι γενετικά κοινωνικό ον, ότι δεν υπάρχει αναλλοίωτη εγωιστική ανθρώπινη φύση και, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει ανθρωπολογικό εµπόδιο για τον σοσιαλισµό. Σκιαγραφούνται, τέλος, οι δυσκολίες για το πέρασµα στον σοσιαλισµό, και θεµελιώνεται η δυνατότητα ενός κοµµουνισµού του πεπερασµένου.Η ιστορία, κατά τον µαρξισµό, είναι ένα ανοιχτό πεδίο δυνατοτήτων και, σύµφωνα µε τους Μαρξ και Ένγκελς, όρος για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η επιστροφή στην αρχαϊκή κοινότητα, σε ένα ανώτερο, επιστηµονικό και τεχνολογικό επίπεδο.